De reden waarom ik monumenten fotograferen zo leuk vind is, omdat ik mij meestal erg prettig voel in een monument. Daarbij heb ik graag de ruimte, dus je begrijpt, landgoederen, kastelen, buitenplaatsen, het fascineert mij mateloos.
Ieder mens heeft een plek nodig om zich veilig en prettig te voelen. Een plek van waaruit je kunt groeien. Door de serie PowerVrouwen in beeld ontdekte ik dat ieder mens weer een andere plek heeft die fijn voelt. Na het maken van deze serie vroeg ik mij af: op welke plek zouden mensen die in een landgoed, kasteel of buitenplaats wonen zich prettig en veilig voelen? En hoe is het om in zo’n pand te wonen. Moet je persé van veel ruimte houden, of kun je er ook voor je gevoel in verzuipen en toch met plezier wonen in zo’n groot pand?
Hoe is het om in een groot monument te wonen als zoveelste van een generatie, die ook in dat pand woonden. Of hoe is het om nieuw in een monument te komen wonen, met zo veel geschiedenis om je heen die niet de jouwe is. Dit soort vragen fascineert mij, met dit soort vragen ga ik naar bewoners van landgoederen, kastelen en buitenplaatsen. Ik hoop daarmee een indruk te krijgen of groot en monumentaal wonen vooral heel romantisch oogt, maar eigenlijk niet meer van deze tijd is. Of is er nog prima te wonen in een monument? Omdat het fijn is je gedragen te voelen door de geschiedenis van de plek waar je woont.
Ik ben klaar voor een nieuwe ontdekkingsreis. Reis je met mij mee?
Op de foto: S.E van Tuyll van Serooskerke in Kasteel Heeze
Dank je Wessel!
Mooi portret! Ontwapenend, sympathiek, erudiet.