Vrijdag 27 september 2019. Onder leiding van Lucinda Douglas ben ik samen met een aantal dames bij de allerlaatste uitzending van Jinek. Een bijzondere uitzending, want het is haar laatste bij de publieke omroep. Het is aan alle kanten een memorabele avond. Niet alleen voor Eva. Ook voor mij. Ik had mijn zinnen gezet op twee dingen: Marco Borsato spreken en achter Eva zitten, want zodra zij in beeld is, ben ik dat namelijk ook.
Marco is één van de gasten die avond en samen delen we twee passies: fotografie en zingen (ja ik zing ook.. ). Dit lijkt mij een goede aanleiding om het aan te spreken.
Terwijl Marco voor de uitzending een rondje studio doet om de nodige handen schudden, overdenk ik mijn strategie. Ik zie dat er geen tijd te verliezen is en kom in actie. Ik spring van mijn stoel (letterlijk!) en loop naar hem toe. Ik spreek hem aan, over onze gedeelde passies, en geef hem mijn visitekaartje. Hij vraagt nog of mijn website er op staat, dat doet het uiteraard, en hij zegt dat hij gaat kijken. Ik verwacht dat Marco wel een man is die doet wat hij zegt, dus wie weet…
Wat zo leuk was, achteraf. Is dat ik het lef had Marco aan te spreken. Ik heb heel wat lessen in mijn leven doorgemaakt en één van de laatste lessen was: durven en doen; brutaal zijn. Dat laatste zit niet helemaal direct in mijn aard, maar ik merk dat ik het kan ontwikkelen.
Dus ben ik naar Marco gestapt. Waarom? Om hem te attenderen op mijn vorm van fotografie. Fotografie van monumentale panden. Ik hou er van. Ik kan niet anders. Als er een vorige leven geweest zou zijn, dan ben ik vast kasteelvrouwe geweest. Ik voel mij namelijk nergens zo thuis al in grote monumenten, zoals landgoederen en kastelen. Dit is voor mijn geen werk, dit is wie ik ben.
De kers op de taart is als ik er een fysiek product van kan maken; een boek. Hoe gaaf is het dat je een mooi huis hebt en het laat fotograferen. Dan heb je altijd de mooiste herinneringen via die foto’s bij de hand, want dat is wat fotografie doet, herinneringen op halen.
In de bijna tien jaar dat ik dit doe heb ik ontdekt dat huizen net mensen zijn. Ik hou er van om het verhaal van het huis te zien, en dus van de bewoners, en het vast te leggen. De huidige situatie is namelijk nooit de startsituatie geweest. Altijd zijn er in een monument veranderingen geweest. Soms groot, soms klein, maar altijd is het anders. En dat is ook het mooie er aan. Dat verhaal, dat proces in welke vorm dan ook, dat maakt mij gelukkig.
Van 12-16 december is er de Masters of LXRY in Amsterdam, waar de mooiste dingen te zien en te koop zijn. Ik ben één van de standhouders en laat zien wat de mogelijkheden zijn met mijn foto’s in combinatie met boeken. Ik weet dat er veel BN-ers komen. Ik hoop dat Marco, met zijn Leontien, er ook zal zijn. Dan spreek ik hem weer aan. Zou hij mij nog herkennen? Vast niet, maar ik kan hem wel laten zien wat er allemaal mogelijk is en hij woont vast in een prachtig huis. En wie weet wat daar van komt…
Dank je Leni!
Geweldig, Léontine. Wat en enthousiasme spreekt uit je je verhaal. Mijn complimenten , lieverd. Ik heb waarschijnlijk een adres voor je over een landgoed, waar ik in september was. Ga googlen naar Landgoed Kemna. Ik was daar en trof daar een zeer bevlogen eigenaar.