Stel je voor, het is een zonnige dag en ik mag met mijn camera dwalen (en fotograferen ;-)) op een prachtig landgoed. Al dwalend en fotograferend vandaag ontdekte ik ineens dat ik als ondernemende monumentenfotograaf soms best in een spagaat zit.
Als vakvrouw sta ik letterlijk achter de camera. Dat maakt mij enigszins onzichtbaar. Soms moet ik dat ook letterlijk zijn. Soms ben ik in situaties waar ik wél aanwezig moet zijn, maar zo min mogelijk zichtbaar of hoorbaar ben. Dit hoort bij mijn vak en vind ik niet erg. Als ik fotografeer draag ik altijd donkere kleding en schoenen met een rubberzool. Hoe graag ik ook schoenen hoor op een mooie houten vloer – ik vind hakken en leren zolen een mooi geluid geven. Hoog of laag, dat maakt niet uit- dat is niet handig als fotograaf. Als ik bijvoorbeeld fotografeer tijdens een lezing (ja daar fotografeer ik soms ook) is het bijzonder irritant als ik hoorbaar door de zaal loop.
Onzichtbaar moet ik ook altijd zijn, daarom donkere kleding. In een groep mensen val ik dan niet zo op in een situatie zoals hierboven, maar ook als ik monumenten fotografeer wil ik niet opvallen. Eén van de eerste lessen die ik leerde als monumentenfotograaf: donkere kleding dragen! Ik draag in het dagelijks leven graag opvallende kleding en kleuren, maar als ik een hoogglansdeur aan het fotograferen ben, wil ik mijzelf niet terug zien in die deur. Aangezien de meeste monumentale deuren donker zijn, is donkere kleding het beste. Dat het berewarm is in de zomer neem ik voor lief. Mijzelf digitaal wegpoetsen uit deuren is een tijdrovende klus. Dat heb ik er wel voor over.
Dat ik mij bewust was van het feit dat ik onzichtbaar moet zijn, realiseerde ik mij toen ik op dat landgoed ook het huis moest fotograferen en er binnen een vergadering gaande was. Ik hoorde daar niet bij, zo onzichtbaar en onhoorbaar mogelijk deed ik mijn werk. Het deed mij denken aan mijzelf als kind. Ook daar had ik de gave mijzelf onzichtbaar en onhoorbaar te maken. De wereld observeren vanaf een afstandje… Dat kon ik heel goed. Een eigenschap die ik mijzelf door een nare ervaring aangeleerd had, maar die mij als fotograaf heel goed van pas komt.
Maar aan de andere kant ben ik ook ondernemer. Ik wil gezien worden, want ik wil dat opdrachtgevers mij bellen met een nieuwe opdracht. Wat is nu leuker dan gevraagd worden??? Dan moet ik wel zorgen dat ik gezien word!.
Voor wie mij volgt op sociale media, weet dat ik inmiddels aardig bedreven in ben in zichtbaar zijn. Bijna dagelijks doe ik een bericht op Linkedin, Facebook, Twitter en Instagram. Daarnaast ben ik ook regelmatig zichtbaar in de media. Er zijn tijden dat ik er wekelijks in sta. Erg leuk, ik hou er van. Ik hou van positieve aandacht.
Er was ooit een moment dat ik een beroep op het podium ambieerde. Als danseres of actrice, zoiets. Deze ambitie verwaaide weer, maar dankzij de optredens met de muziekschool (jazz ballet) leerde ik op het podium te staan en ik vond het leuk. Hoewel ik in een groep danste, werd ik gezien. En wie wil dit nu niet, gezien worden?
Als je zoals ik zowel fotograaf bent als ondernemer is dit dus soms best een spagaat. Ik moet op verschillende momenten verschillende petten opzetten. Gelukkig ben ik in de loop der jaren hierin steeds handiger geworden en kan ik waar nodig schakelen. En eerlijk gezegd vind ik het ook leuk. Soms vol in de aandacht en daarna weer observeren. Ben ik toch nog een actrice, maar dan op een andere manier. Deze manier bevalt mij erg goed, die hou ik nog even!
N.B. De foto boven dit blog is van Kasteel Heeze en is niet het landgoed waar ik het over heb in dit verhaal. De foto’s van het landgoed waar ik het over heb moeten ook nog even onzichtbaar blijven 🙂