Er is zelden een blog waar ik zo lang over gedaan heb als deze. Een gevalletje ‘zware bevalling’. Ik ben er de hele week al mee bezig, normaal minder dan een dag. Wat is er dan zo zwaar aan? Omdat dit een heel persoonlijk verhaal is en ik het best lastig vind om dat online te vertellen.
“Laat het dan”, zou je kunnen zeggen. Ja dat klopt. Maar ja, ik vind het leuk om te vertellen wat mij bezig houdt in mijn werk als fotograaf, ondernemer en als mens. Niet alleen de leuke dingen, maar ook de minder leuke. Bij deze…
Vaak krijg ik de vraag waarom ik zo graag monumenten fotografeer. Ik vertelde al eerder over deze fascinatie. Wat ik daar nog niet bij vertelde is wat een monument/ huis voor mij betekent. Welke waarde het voor mij heeft. Een monument/ huis in welke vorm dan ook, heeft voor mij met veiligheid te maken. Prettig voelen, geborgen zijn. Waar ik, soms letterlijk, de wereld buiten kan sluiten. Een monument is daarbij zo doorleefd, vele generaties hebben er gewoond. Het heeft zoveel meegemaakt, dat is blijkbaar een veilige plek.
‘Veiligheid’ is een groot thema in mijn leven. Je zou kunnen zeggen, daar worstel ik op de een of andere manier mijn hele leven al mee. Die worsteling is ontstaan, denk ik, toen ik door een hersenvliesontsteking letterlijk op het randje van de dood stond. Ik was 2,5 jaar oud en ik woonde met mijn ouders en 2 oudere zussen in Duitsland. Mijn vader was onderwijzer en gaf les aan kinderen van Nederlandse militairen.
Ik werd dus ziek, heel ziek en kwam in een Duits ziekenhuis terecht. Gelukkig hebben de artsen mij kunnen redden en heb ik er geen blijvende schade aan overgehouden. Het is natuurlijk heel fijn dat artsen toen gevochten hebben om mij te redden. Minder mooi is dat, in die tijd, ouders zo ver mogelijk bij hun zieke kind vandaan gehouden werden. Ik heb het nu over begin jaren 70. In de 3,5 week dat ik in dat ziekenhuis lag, heb ik mijn ouders niet gezien.
Je kunt je misschien voorstellen wat zoiets op emotioneel en psychisch vlak doet met een kind. Ik snapte er natuurlijk niets van. Ik raakte onthecht van mijn ouders (dat gaat snel op die leeftijd, je zit nog midden in de hechtingsfase). Toen ik na 3,5 week weer naar huis mocht, was dat, gek genoeg, weer een traumatische ervaring. Ik herkende die mensen, mijn ouders, niet meer. Het ziekenhuis was mijn thuis geworden. Ik had vrede gesloten met mijn rustige omgeving, de mensen die daar liepen en de paar kinderen die ik op een latere zaal ontmoette (de eerste helft van die 3,5 week lag ik alleen). Dat was mijn veilige wereld geworden.
Ik denk dat mijn gevoel van veilig/ onveilig voelen in deze periode ontstaan is. Gebouwen, en met name huizen, ben ik gaan associëren met veiligheid. Mensen kon ik niet op rekenen (vanuit de ogen van een peuter van 2,5 dan hè!) Dat gebouw was geduldig, warm en droog. Dat heb ik blijkbaar bij mij gehouden, zeker als er een prettige sfeer hangt. Dat maakt mij rustig en blij.
Als inwoner van Enschede maakte ik in mei 2000 de vuurwerkramp mee. Op zich is dat al een drama, ik woonde gelukkig niet in dat gebied, maar was wel erg actief betrokken bij een sportschool die in dat gebied stond. Naast deze vreselijke gebeurtenis raakte het een stuk in mijn onderbewustzijn en kwam dat oude gevoel van onveiligheid weer helemaal terug. Mijn omgeving, de huizen, de sportschool die ik met eigen handen had helpen opbouwen en die altijd zo vertrouwd waren, het was kapot of bestond gewoon niet meer. Erg onveilig heb ik mij in die tijd gevoeld. Dankzij professionele hulp kwam ik er achter dat de vuurwerkramp bij mij ‘iets’ getriggerd had uit mijn jeugd. Een jaar of 5 geleden ontdekte ik wat dat vroeger precies was. Dat ziekenhuis in Duitsland dus.
Al weer bijna 11 jaar woon en werk ik met plezier vanuit de gemeente Brummen. Zeker nu ik sinds een jaar of 5 monumenten en andere mooie panden mag fotograferen, voel ik mij als een vis in het water tussen al die mooie (oude) stenen.
Dat ik, ondanks de nodige professionele hulp, er toch nog kwetsbaarheid in mij zit als het om ‘veiligheid’ gaat, merkte ik toen ik afgelopen zaterdagochtend over de aanslagen in Parijs hoorde. Een aanval op mijn gevoel van veiligheid. 129 Mensen vermoord in gebouwen die hen niet konden beschermen, waar ze dachten een gezellige avond te hebben en veilig te zijn, maar dat niet waren. Vreselijk.
In een week als afgelopen week kan ik best normaal functioneren hoor, maar onderliggend is er een gevoel van onveiligheid door deze aanslag gekomen. Ik moet bewust kijken naar de mooie en fijne dingen die er in het dagelijks leven en in mijn omgeving plaats vinden. Zodat ik niet ‘lamgeslagen’ wordt door dat onderliggende gevoel. Helaas heb ik namelijk van de drie mogelijkheden die mensen doen als ze aangevallen worden de variant ‘bevriezen’ in mij (de 2 anderen zijn vluchten of vechten). Passiviteit is niet echt een woord dat bij mij past, behalve als het om mijn veiligheid gaat. Dan ben ik aardig van de leg en moet ik mijzelf dwingend toespreken om in actie te komen.
Wat ik moeilijk aan dit blog vind, is dat ik het wel wil vertellen, maar aan de andere kant niet het gevoel wil geven dat het slecht met mij gaat of dat ik verkeerde keuzes heb gemaakt. Juist niet! Ik ben blij dat die artsen mijn leven gered hebben, ook blij dat ik in dat ziekenhuis leerde om te kijken. Er was weinig afleiding, ik leerde mijn omgeving te observeren en kleine dingen zien. Daar heb ik als fotograaf nog elke dag plezier van. Ook ben ik reuze blij dat ik gevoelsmatig zoveel met die (oude) stenen heb. Dat maakt wie ik nu ben en wat ik doe. Hoe traumatisch het als kind ook voor mij was, ik ben blij dat ik het positief kan gebruiken in mijn werk. Uiteindelijk gaat het er in mijn beleving om dat je van de negatieve dingen in je leven, iets positiefs maakt. Dat ervaar ik in ieder geval heel sterk.
De vraag uiteindelijk is, wat doe ik er mee, met opnieuw dat gevoel van onveiligheid wat er blijkbaar nog steeds inzit. Dat weet ik (nog) niet. Vooralsnog ga ik door met wat ik al deed, mooie gebouwen en (ver)bouwprocessen fotograferen. Juist omdat ik dat leuk vind om te doen en dat helpt om mij veilig te voelen. Ondertussen broed ik op een tegengeluid dat bij mij past. Dat komt vast wel op enig moment.
Dank voor je reactie Jacqueline!
Mooi verhaal. En zo duidelijk. Ik ben nu ook nieuwsgierig geworden naar jouw fascinatie, dus ga dat ook lezen.
Dank je wel Hans!
Lieve Leontine, bedankt voor je persoonlijke woorden, prachtig beschreven, Fijn om iets meer van jouw 'verhaal' te mogen leren kennen, een hele mooie dag gewenst, groet, Jacquelien