Zingt: “Daar gaat ze”

Dat kan je wel zeggen! Na 48 jaar in “het oosten” gewoond te hebben, ben ik weer terug naar het midden van het land. Levensfase 2.0 is loading!

Totaal woonde ik, in twee periodes, zo’n 30 jaar rondom Zutphen. Vanuit oostelijke, westelijke en zuidelijke richting heb ik deze prachtige stad regelmatig bezocht. Ik heb er nooit gewoond, maar zat er wel op de middelbare school. Tussendoor woonde ik 18 jaar in Enschede. Zo kom ik aan 48 jaar “Oosten”.

Veenendaal?

Per 1 augustus 2023 woon en werk ik vanuit Veenendaal. Als ik dit afgelopen maanden aan mensen vertelde waren ze hoogst verbaast, wat moet je nu in Veenendaal?

Toegeven, als Zutphen je referentiekader is, is Veenendaal als stad, qua sfeer een oude gebouwen even wennen. Alles is er en het is praktisch en het heeft een prachtig Stadsstrand en goed Filmhuis.

Daarnaast heeft Veenendaal een prachtige omgeving. Ik hou van het heuvelachtige landschap van de Grebbeberg en de Utrechtse Heuvelrug. Aan de andere kant de Rijn (toegeven, de IJssel vind ik net iets mooier.. ) en qua fietsvriendelijkheid hebben ze er zelfs een prijs mee gewonnen. Voor iemand, zoals ik, die korte afstanden graag op de fiets doet, een walhalla!

Qua ligging is Veenendaal voor mijn werk heel handig. In een uur ben ik een groot deel van Nederland door. Oost, west, noord en zuid, het is voor een groot deel, binnen een uur bereikbaar en dus net wat dichter bij van Eefde.

Er is maar één reden doorslaggevend

Maar dit zou allemaal er niet toe doen als de belangrijkste reden er niet zou zijn, namelijk de liefde!

Na mijn scheiding bijna 3 jaar geleden kwam ik, weer, in contact met een dierbare vriend van lang geleden, die ik kende van de kleuterschool in Bilthoven. In die tijd waren we dikke maatjes. Na mijn verhuizing naar Wichmond, bij Zutphen, werd ons contact in de loop der jaren minder, maar een dun lijntje liep er altijd. Hij, zelf ook net gescheiden, las mijn blog over mijn scheiding en stuurde mij een appje. Hoogste tijd om bij te praten!

De rest is geschiedenis en nu wonen we samen en stappen in het huwelijksbootje. Het klinkt allemaal heel vlot. Maar als 4-5 jarige had ik al bedacht dat ik met hem wilde trouwen. Ik heb 48 jaar moeten wachten, hoogste tijd dus! 🙂

Wonen en werken apart

Wat voor mij verder heel bijzonder is, dat ik met deze verhuizing voor het eerst als fotograaf wonen en werken scheidt. Dit betekent dat Monumentenfotograaf/Monument en Media nu een kantoor heeft in De Sigarenfabriek (voormalig Ritmeester). Het pand is een gemeentemonument. Kortom, ik ben helemaal op mijn plek!

Diep in mijn hart ben ik eigenlijk een Sissi-meisje. Dit leven te kunnen beginnen is als een sprookje. Daarom eindig ik dit blog met: we leefden nog lang en gelukkig!

 

 

 

 

 

Recentelijk kreeg ik de opdracht om de restauratiewerkzaamheden aan de toren van de Oudekerk (67 meter hoogte) in Amsterdam te volgen. Het mooiste van het volgen van een proces is een soort ‘nulmeting’. De eerste foto’s voordat er überhaupt wat gerestaureerd wordt. “Léontine, je bent een LEFWIJF, met recht!” waren zo ongeveer de eerste woorden die ik dacht toen ik klaar was met fotograferen. Hoe ik daar zo bij kwam? Lees dan vooral verder.

LEFWIJF

Afgelopen jaar mocht ik samen met 49 andere vrouwen meeschrijven met het boek LEFWIJF onder leiding van Lucinda Douglas. Ik vond het een hele eer, maar had eigenlijk geen idee waarover ik zou moeten schrijven. Lef… ach ja, zelf vond ik mij nooit zo heel moedig. Ik deed toch gewoon mijn ding? Anderen dachten daar wel eens ander over, maar ik? Ach.. dat kan toch iedereen.. Vond ik. Totdat ik een telefoontje kreeg om vanuit een hoogwerker foto’s te maken van het pand Spaarndam in Amsterdam. Ik zei gelijk ‘ja’ tegen de opdracht, maar onderweg naar Amsterdam dacht ik “waar ben ik aan begonnen”. Steigers beklimmen vond ik nooit zo’n probleem, maar zo’n wiebelende hoogwerker, doodeng als ik heel eerlijk was! Maar goed, ik wilde mij niet laten kennen en dacht: oké Léontine, je kunt dit. Dit doen is lef hebben! Het overwinnen van die angst was voor mij de inspiratie voor mijn verhaal in LEFWIJF. Helemaal toen bleek dat ik het helemaal niet eng vond! Ik genoot van het uitzicht en het prachtige pand op “ooghoogte” te kunnen bekijken en te fotograferen.

Spaarndam Gele blok Michel de Klerk Amsterdam

 

De volgende uitdaging

Tja en toen kwam dus de klus om de werkzaamheden van de Oudekerktoren te fotograferen. Ik wist dat ik een steiger op moest, maar ik dacht: “appeltje-eitje, been there done that…” Totdat ik door een bouwvakker naar het hoogste punt van de lift was gebracht en bleek dat ik nog een bouwlaag of 10 moest klimmen. En klimmen betekent ladder op, overstappen naar de steiger, omdraaien voor de volgende ladder en zo naar de volgende bouwlaag. Mijn rugzak wil niet altijd soepel door de opening van de ladder op de steiger. Dus dat betekende: meenemen wat ik nodig had en rugzak laten staan. Bang voor jatten was ik dan weer niet. Op deze hoogte kwam geen hond. Die was in ieder geval veilig!

Dus met camera om mijn nek en reserve accu in mijn broekzak klom ik de ladders omhoog, laag voor laag. En hoewel ik steigers meestal niet eng vind, vond ik deze best spannend. Dus met mijn focus op de steigerbuizen en vooral niet op de ruimte daar achter klom ik rustig aan verder. Hoogte kan duizelig maken. Bang voor springen ben ik niet. Wel voor vallen. Daarnaast: op een hoogte als dit beweegt een steiger een beetje. Dat moet ook, anders breekt ie juist af. Dat weet mijn hoofd wel, maar uiteindelijk op 67 meter hoogte voelde dat nog niet helemaal vertrouwd.

Maar goed, het leuke van klimmen is altijd de beloning als je boven bent. En ja. Wat een prachtig uitzicht over Amsterdam! Op de foto bovenin dit verhaal staat de toren die ik zag, niet waar ik op stond, maar kon ik het toch niet laten om een foto te maken. Een unieke kans om oog in oog te staan met de Zuiderkerktoren en de stad van deze hoogte te zien.

Bouwlaag voor bouwlaag fotograferend daalde ik langzaam de toren weer af naar beneden. Dit keer alle bouwlagen, want langs de hele toren zijn er plekken waar er aan gewerkt wordt. En dat moest juist op de foto.

Eenmaal beneden dacht ik: “Léontine, je bent een LEFWIJF!” Toegeven.. dit van mijzelf zeggen vind ik niet altijd makkelijk. “Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg.” zit heel duidelijk in onze cultuur gebakken. Ook ik heb daar ‘last’ van. Je bent al gauw een opschepper. En dat is het laatste wat je wilt zijn. Jezelf kleiner maken dan je bent is dan eerder regel dan ‘normaal’.

Het uitzicht was prachtig. Terug op de grond was ook fijn.

Internationale vrouwendag

Ik schrijf dit verhaal niet zomaar op deze dag. Op de dag van publiceren is het internationale vrouwendag. Een dag waarop ik een shout out wil doen naar alle vrouwen die de neiging hebben om te zeggen: “och, dat valt wel mee, dat kan iedereen toch.. Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg” Jezelf kleiner maken hebben we massaal een handje van. Het is niet nodig dames. Je mag er zijn! Ieder mens heeft zijn of haar waarde. Jij dus ook! En wees daar trots op. Promoveer je zelf tot LEFWIJF of Powervrouw, welke term je er aan geeft maakt niet uit. Maar zet jezelf in het zonnetje!

Om deze dag te vieren heb ik de boeken LEFWIJF en Powervrouwen in beeld de hele week (8 tot 15 maart 2021) in de aanbieding. En als je het boek Powervrouwen in beeld koopt, steun je gelijk een goed doel! Wat wil je nog meer? Je leest er meer over op de website.

Oh ja, en voor diegene die vindt dat internationale vrouwendag een achterhaalt fenomeen is, vooral in Nederland, lees dan vooral dit artikel. 

 

“Nou, daar sta je dan, alleen maar dan. T’rug bij af, t’rug naar start, onverwacht. Had je dit bedacht?” zingt de Nijmeegse zanger en schrijver Dirk-Wim in’t Hof. Een couplet dat mij erg aanspreekt op dit moment en met name de laatste zin in dit couplet: “Kijk niet terug als je wilt weten wat voor je staat”

Keek ik vorige week vanuit kantoor over de velden in Leuvenheim in de gemeente Brummen, vanaf nu zie ik fietsers, voetgangers en auto’s onderweg van en naar Gorssel of Zutphen.

Ja, dat lees je goed. Ik ben verhuisd. Maar niet met man en kinderen, maar alleen. Na ruim 18 jaar trok ik de stekker uit mijn huwelijk.

Maar waarom dan? Zul je je afvagen…

Goede vraag. Ik kan daar van alles overzeggen en hoewel ik dat naar vrienden en familie wel doe, laat ik dat hier achterwege. Ik vind het weinig respectvol naar de vader van mijn kinderen om dit zo open en bloot digitaal te zetten. Eén ding kan ik er wel over zeggen, en voor mij is dit het belangrijkste: het gevoel van liefde die ik voor een partner wil hebben was voor mij voorbij. Dit wil niet zeggen dat ik niet meer om hem geef. Zeker niet. Ik vind hem nog steeds een hele lieve en aardige man. Maar afgelopen jaren ben ik erg veranderd, onze wegen gingen steeds verder uit elkaar. Zonder dat we het in de gaten hadden groeiden we uit elkaar. Ondanks verschillende lijmpogingen was het voor mij te laat. Enorm spijtig, maar zo gaat dat soms.

Dankbaar

Dankbaar ben ik wel; dankbaar voor de vele jaren die we samen hadden. Ook ben ik dankbaar voor de twee prachtige kinderen die we kregen. Heel dankbaar ben ik voor de ruimte die hij me gaf om mijn ding te doen en mijn ambitie ruimte te geven, hoewel dat voor hem niet altijd makkelijk was. Dankbaar ben ik ook hoe we, ondanks de pijn, uit elkaar gaan als een goed lopend team deden. Het ging vlot en in harmonie.

Andere naam

Heel praktisch, het zal voor velen even wennen zijn. Ruim 18 jaar droeg ik een dubbele naam die voor velen eindigden bij Van Geffen, nu ga ik weer verder met de achternaam die ik bij mijn geboorte van mijn vader kreeg: Lamers. Zo ben ik geboren en zo zal ik, over hopelijk hele lange tijd, sterven.

Ander adres

Leuk om te weten is dat ik weliswaar wederom kantoor hou in een oud huis. Was mijn vorige adres in Leuvenheim uit 1920, dit pand De Laatste Stuiver in Eefde stamt volgens een gevelsteen uit 1845. Het stond in de omgeving bekend als restaurant vlak aan de, toen, doorgaande weg Zutphen – Deventer. Sinds wanneer dit pand geen restaurant meer is weet ik niet, wie weet ontdek ik dat nog eens.

Voor de duidelijkheid. Ik zit onderin bij de serre. Niet dat je denkt dat ik het hele pand heb. Daarvoor moet ik nog even sparen 😉

Voor nu kijk ik vooruit, nieuwsgierig wat de toekomst mij gaat brengen vanuit mijn nieuwe kantoor in Eefde. Voor mij kan 2021 niet snel genoeg beginnen..

 

De Laatste Stuiver Eefde | Monumentenfotograaf Léontine Lamers