Hoe ben ik er bij gekomen om monumenten te gaan fotograferen?
Dit is een vraag die veel mensen stellen. Letterlijk begon het bij een leegstaande monumentale villa waar ik eens binnen mocht kijken met mijn camera.
Verbinding met het verleden
Dat is wat ik sterk ervaar als ik in een oud pand fotografeer. Hoe groot, klein of oud het pand is, dat maakt niet zoveel uit. Vanwege het bijzondere en unieke karakter hebben landgoederen, kastelen, buitenplaatsen en kerken wel een lichte voorkeur. Maar een ‘must’ is het niet.
Mijn geschiedenis
Ik groeide op in een oud huis. Het oudste deel was gebouwd in de 17de eeuw en ik weet nog de allereerste keer dat ik daar binnenstapte. Ik was toen 5 jaar oud en gefascineerd over de hoe het huis er van binnen uitzag. Het was een ontdekkingstocht om het huis te leren kennen. Het is denk ik één van de redenen waarom ik mij altijd veilig en geborgen voel in dit soort panden.
En vergeet mijn vader niet
Mijn vader hield van geschiedenis en dook de archieven in om de geschiedenis van dit huis te achterhalen. Ik ontdekte dat oude huizen niet alleen fijn zijn om in te wonen, maar dat er ook een verhaal achter zit. En dat wij als bewoners en onderdeel zijn van dit verhaal.
In mijn studententijd
Later op de kunstacademie ging ik met veel plezier naar de lessen van architect Willem Smit, die ons met prachtige verhalen meenaam naar de geschiedenis van de architectuur. Ik was als een spons, gedreven om meer te horen en meer te zien.
Sprong in de tijd
Toen ik jaren later een nieuw bedrijf als fotograaf was opgestart – daarvoor was ik cameravrouw en videoproducent- en ik een monumentale villa mocht fotograferen wist ik het: ik ben monumentenfotograaf. Je zou het een soort roeping kunnen noemen.
Fotografische brug
Als fotograaf leg ik niet de woorden vast, maar wel het beeld. Mijn foto’s zijn de brug tussen het verleden en de toekomst. Foto’s die steeds meer waarde krijgen naarmate de tijd verstrijkt. Ik maak de foto’s die je had willen hebben toen je in het huis trok. Hoe zag het er vroeger uit. Foto’s van de huidige tijd laten maken, betekent niet alleen mooie beelden voor jezelf, maar ook voor de generaties na je. Hoe mooi is dat?
Mijn missie is om (bijzondere) monumenten zo sfeervol mogelijk te fotograferen en door middel van die foto’s het verhaal van deze panden te vertellen. Door verschillende technieken heb je als kijker een realistische en sfeervolle ruimtelijke beleving van het interieur. Als je naar de foto kijkt, heb je het gevoel alsof je werkelijk in deze ruimte staat. De sfeer is goed zichtbaar en het monument met zijn bijzondere interieur komt helemaal tot zijn recht.
Het gaat om de details!
Details zijn wat een monument uniek maakt. Deze details geef ik ook alle aandacht, de details maken het huis, de sfeer en het verhaal af.
Zonlicht is belangrijk
De zon is voor mij erg belangrijk. Het pand komt het best tot zijn recht op een zonnige dag. Dan is de sfeer in het monument nóg beter en kan ik het in zijn volle glorie vastleggen.
Mijn droom is om alle grote, belangrijke monumentale gebouwen, zoals landgoederen, kastelen, paleizen en kerken van Nederland en West-Europa te fotograferen. Zoals een vakman ons prachtige erfgoed wil bewaren voor het nageslacht, zo wil ik graag mijn steentje bijdragen door het te fotograferen. Zodat anderen het prachtige pand met interieur ook kunnen zien en ervaren middels een mooie foto. Daarnaast ontstaat er op deze manier een archief en naslagwerk voor de generaties na ons.
Met hartelijke groet,
Léontine Lamers
[De foto van mij werd gemaakt door collega Seher Melikoglu]