Ik was in het Fotomuseum en het Gemeentemuseum, ze staan naast elkaar in Den Haag. In deze twee musea zijn foto’s te zien van Anton Corbijn. Ik had het er al eerder over. Anton is vooral bekend vanwege zijn popfoto’s. Dit is niet het enige wat hij doet en deed. Hij portretteerde ook andere bekende mensen zoals kunstenaars, en had een aantal ‘eigen’ projecten en maakte afgelopen jaren verschillende films. In de beide musea ging het vooral om de fotograaf Anton Corbijn. Wat ik niet wist, maar wel ontdekte is dat Anton twee gezichten heeft.
Mooie grote foto’s waren daar te zien, van Antons eerste werken en verschillende projecten die hij gedaan heeft. Er was ook een soort documentaire te zien over en met hem. Soms moeilijk te verstaan, wel interessant om te zien. De documentaire gaf een mooi beeld van de mens Anton Corbijn. Een gedreven fotograaf die leeft voor zijn vak. Een moeilijke verhouding met zijn jeugd, met name zijn vader als ik het goed begrepen heb. Die was er namelijk vaak niet vanwege zijn werk. Zijn vader was dominee.
Hoe verschillend de foto’s in het gemeentemuseum waren, qua onderwerp en zelfs soms kleur (meestal fotografeert hij in zwart-wit), in deze foto’s zie je sterk wat ook uit de documentaire kwam. Een portret van een een rustige, wat terug getrokken man, melancholiek haast. Iemand die observeert en dat vooral voor zichzelf houdt wat hij ziet. Tenminste, hij gebruikt geen woorden, maar gebruikt daar zijn fotografie voor. In een ander interview hoorde ik hem al zeggen dat een camera ook een goede manier is om je te verbergen. Diepgang met andere mensen vindt hij lastig, tenminste, dat zei hij zelf in de documentaire. Dat zie je ook sterk terug in de portretten vind ik. Hoewel heel veel verschillende mensen, mooie foto’s ook, maar niet heel vrolijk of luchtig. Er zat altijd wel ergens een ‘randje’ aan.
In de documentaire zegt de zanger van Depeche Mode dat Anton ook veel humor heeft en dat je dat als je hem ziet niet zou zeggen. En nee, dat zag ik ook niet zo 1,2,3 in zijn foto’s. Tot dat ik de deur van het Gemeentemuseum uitging en naar het Fotomuseum ging.
Opeens zag ik daar een andere ‘Anton’, daar hingen 400 foto’s van artiesten die Anton fotografeerde. Van een aantal hing een serie bij elkaar. Zoals U2, Rolling Stones, Nick Cave en Depeche Mode uiteraard. Ineens zag ik wat die zanger bedoelde. Hoewel de stijl van fotograferen duidelijk de stijl van Anton Corbijn is, zijn deze foto’s zijn luchtiger, theatraler, filmisch haast. Sommige foto’s vertellen heel sterk een verhaal. En hoewel de meeste mensen op de foto niet lachen, zit er wel humor in. Door het beeldkader, door wat mensen aanhebben. Ik kan mij voorstellen dat ze tijdens het maken van deze foto’s veel plezier hebben gehad.
Twee foto’s gemaakt door Anton Corbijn van Nick Cave, het zouden foto’s uit een film kunnen zijn.
Als het gaat om mijn eigen werk t.o.v . Anton Corbijn.. Er zijn een paar overeenkomsten: beiden fotograferen we op locatie en gebruiken we vooral bestaand licht. Na vandaag merkte ik dat daar onze vergelijking wel ongeveer op houd. Anton laat vooral het rauwe, pure en soms theatrale zien. Ik ga vooral voor het mooie, de schoonheid. Ook puur, maar anders. Overigens gaan we ook allebei voor sfeer, maar dan vanuit een andere invalshoek. Beiden mooi om te zien en naar te kijken. Ga, als je het leuk vind. Het gemeentemuseum heeft zaterdag 20 juni de laatste dag, het fotomuseum heeft de expositie verlengt tot 16 augustus.
Vandaag hoorde ik dat beide musea volgend jaar iets vergelijkbaars doen met werk van Erwin Olaf, ik ben benieuwd. Dat is is namelijk een hele andere fotograaf!
[De foto bovenaan dit verhaal is ook een foto van Anton Corbijn. Ook deze foto zou een stil uit een film kunnen zijn, prachtig!]
Collega Arnold Reyneveld werd ook geïnspireerd om een blog te schrijven over Anton Corbijn. Hij vertelt over de drie wijze lessen van Anton Corbijn.