Yneke en Friso Woudstra wonen op Landgoed Wientjesvoort in Vorden. Zij hebben dit landgoed sinds 1999 in hun bezit. Het is 22 hectare groot.
Het huis op landgoed Wientjesvoort is gebouwd in 1850 door twee zussen en een broer; de freules en baron Van Dorth tot Medler. Deze familie woonde oorspronkelijk een eindje verder, op Huize het Medler. Het gezin van Dorth tot Medler had vier kinderen. Nadat de ouders van de freules en de baron gestorven waren, wilde de oudste zoon Zeno alleen op het Medler wonen met zijn vrouw en kinderen. Zijn ongetrouwde zussen en broer hebben de Wientjesvoort laten bouwen. Nèt iets groter, breder en hoger dan Huize het Medler. Het huis heeft twee trappen, één voor de bewoners en één voor het personeel. Dat had huize het Medler niet. Waarschijnlijk deden ze dit om hun broer dwars te zitten.
Familie van Dorth en Pierre Cypers
Hoewel het niet zeker is of Pierre Cuypers het huis van Wientjesvoort ontworpen heeft, is het wel zeker dat het koetshuis en het hekwerk van zijn hand zijn. Het is aannemelijk dat hij ook het huis ontwierp, hoewel dit in zijn jonge jaren geweest moet zijn. Pierre Cuypers studeerde in 1848 af in Antwerpen. Hij was in die tijd waarschijnlijk bevriend met de van Dorths tot Medler en is op deze wijze betrokken geraakt bij het ontwerpen van landgoed Wientjesvoort.
Pierre Cuypers kennen we vooral van zijn latere werk. Hij ontwierp onder ander het Centraal Station en het Rijksmuseum in Amsterdan. Ook ontwierp hij verschillende kerken, zoals de Heilige Antonius van Paduakerk in Kranenburg in 1855. Kranenburg ligt naast landgoed Weintjesvoort.
Persoonlijke geschiedenis
“Voordat Friso en ik het huis kochten kenden wij het al. Wij kenden Wientjesvoort uit onze jeugd. Friso kwam daar als kind al over de vloer.”vertelt Yneke. “In 1968 is het huis afgebrand, en toen we gingen kijken in 1999 was het een geruïneerd en uitgewoond huis, het had 33 jaar leeg gestaan”. Yneke en Friso woonden op dat moment in Warnsveld. Niet zo ver van Vorden. Friso wist vanuit zijn vakgebied als restauratie-architect hoe je een klus van dit formaat het beste aan kon pakken. “We hadden op enig moment wel 40 mensen rondlopen!”vertelt Yneke verder “Soms dacht ik wel: waar doen we dit van? Maar de zaken bij Friso gingen goed, dus ja, dan kun je dit doen.” In 2001 was het huis zo ver gerestaureerd dat ze er konden gaan wonen.
Het puin in de keuken lag hoog en er zaten nauwelijks ramen in. Bij de restauratie hebben ze er, in dezelfde stijl als de andere ramen, twee extra ramen in laten zetten, zodat er meer licht binnen zou komen. Ook staat er nog het originele aanrecht in. Die konden gelukkig behouden blijven.
Wat is je favoriete plek in huis?
“Echt één favoriete plek heb ik niet, maar ik zit wel heel graag in de keuken. Het heeft een heerlijk grote tafel waar je op je gemak koffie kunt drinken en de krant kunt lezen. Hier eten we vaak als we samen zijn. Als er bezoek is gaan we naar boven, naar de Herenkamer om te zitten of de eetkamer als we gaan eten.
Wat is er fijn aan de keuken?
“Ik vind het hier gezellig en je hebt alles bij de hand. Als we boven eten dan moet je alles met de lift naar boven brengen. Hoewel ik daar inmiddels ook wel aan gewend ben. Net als het traplopen overigens. We hebben er een personenlift in laten plaatsen, maar die gebruik ik zo min mogelijk. Die lift was een goed idee van een vriendin van ons die slecht ter been was. Wij hadden daar nog niet over nagedacht, omdat we fit waren en liften in onze beleving iets voor bejaarden was. Nu ben ik er wel blij mee, het is toch handig als je bijvoorbeeld even naar zolder moet. Dat is toch 5 trappen op.”
Hoe ervaar je het om te wonen op een plek waar zoveel geschiedenis ligt?
“De geschiedenis van Wientjesvoort ben ik steeds meer gaan waarderen naarmate we hier langer woonden en we ons er steeds meer in gingen verdiepen. Dat is iets wat groeide. Ik ben voor dit huis gevallen eigenlijk vanwege de plek en het uitzicht. Ik keek boven uit het raam en zag het prachtige landgoed en de Baakse Beek die er doorheen loopt. De plek gaf de doorslag om hier te gaan wonen. Door de rommel moesten we heen kijken, maar daar hadden we inmiddels wel ervaring in.”
Wat viel tegen toen je hier eenmaal woonde?
“Wat ik mij niet gerealiseerd had is dat je met een huis en tuin als dit, personeel nodig hebt om het te kunnen onderhouden. We hebben twee klusjesmannen, eentje full-time en eentje part-time. Onderhoud is erg belangrijk en dat kun je niet in je eentje. Naast het personeel voor het onderhoud van de gebouwen, hebben we nog een oude tuinman van 80 jaar. Hij werkt hier twee dagen in de week. Het is een harde werker en perfectionist. Als hij iets doet, doet hij het goed. Het voordeel is dat je daarna ook een tijdje niets hoeft te doen. Een van de klusjesmannen helpt hem in de zomer en ikzelf help ook graag mee. Onder andere de borders rondom het huis hou ik zo goed mogelijk bij.
In de winter werk ik meer op kantoor bij Friso, wat administratie, financiën en opruimen als dat nodig is. Friso vindt het prettig dat ik een oogje in het zeil hou om te zien of alles goed gaat.”
Was je bewust van het vele werk toen je hier kwam?
“Nee eigenlijk niet. Op een plek als dit moet je veel regelen. Zoals bijvoorbeeld januari 2018, toen er een hele zware storm was. Er was een tak op de garage gevallen, de klokkentoren was scheef gewaaid en veel bomen lagen om. Dat moet je dan allemaal gaan regelen dat het weer opgeruimd wordt. Maar zolang we fit zijn, is er niets aan de hand. Het huis houdt ons ook fit. We zijn altijd actief bezig.”
Voel je met een pand waarin zoveel geschiedenis is, meer verantwoordelijk dan toen je in een ander huis woonde?
“Dat gevoel van verantwoordelijkheid is heel sterk. We willen het namelijk zo goed mogelijk voor de kinderen achterlaten. We hebben twee kinderen en één daarvan, onze dochter, heeft met haar vriend hierboven op zolder gewoond toen we op het terrein een huis voor hen aan het bouwen waren.
Voorheen besefte zij niet hoeveel werk dit huis was, toen ze hier woonde had ze wel een beetje een idee, omdat ze er bovenop zat. Maar echt beseffen doen ze dat nog niet. Mijn dochter is wel gek op het huis en ik verwacht dat zij wel wil blijven.
Het landgoed goed achterlaten voor onze kinderen is de grootste uitdaging en daar zijn we druk mee bezig.”
Wat is de eyecatcher van Landgoed Wientjesvoort?
“Dat is de voorkant met de klok. Ik vind het heel mooi en als je aan komt rijden denk je echt: Goh, wat een mooi huis! Vooral in de avond als we de verlichting aan hebben vind ik het mooi. De klok geeft een liefelijk geluid. Die hoor je elk half uur. Als we bij de open haard zitten horen we het geluid door de schoorsteen, dat is altijd erg leuk. Je moet de klok wel handmatig opwinden, twee keer per week. Dat vind ik nog altijd wel een werkje en moet niet vergeten worden.”
Is het mogelijk een melding te ontvangen over een volgende reportage? Ik schrijf een rubriek over bijzondere landgoederen in het FPG-magazine De Landeigenaar. Wellicht ontstaan zo interessante dwarsverbanden.
Ja hè, vind ik ook bijzonder. Dank!
Dag Hans, Wat leuk! Ik weet niet zo goed hoe dat gaat met meldingen met websites.. Als je mij volgt op faceboek (Monumentenfotograaf) of Linkedin (Léontine van Geffen-Lamers) kom je het vanzelf tegen als het goed is. Als ik een ander idee heb, laat ik het weten. Ik ben dan trouwens wel weer benieuwd naar jou rubriek. Waar wordt die gepubliceerd? Groeten, Léontine
Ja fijn hè, daar kunnen wij weer van genieten. Dank voor je reactie!
hallo, op internet lees ik dat het landgoed vrij toegankelijk is, maar de woning niet. Echter is mijn vraag, het bordes, de trap met pilaren, zijn deze toegankelijk voor bezoekers? Of is dit meteen de entree van het huis? Tot horens. Dank u wel. Groetjes, een mede-fotograaf
Dag Ester, Zodra je het hek aan de voorkant binnenstapt sta je op privé terrein. Dus het bordes ook. Het landgoed er om heen is waarschijnlijk wel toegankelijk. Ik ga er vanuit dat er borden staan. Ik ben daar (nog) niet geweest. succes!
Dag Ineke en Friso, Omdat ik hier in de buurt een paar dagen vakantie houd werd ik herinnerd aan de dagen op Wientjesvoort. De baron en barones hadden naast het afgebrande huis een onderkomen geouwd met daarvoor plaats voor haar hobby: de papagaaien. Op het grasveld mocht je camperen. Destijds heb ik het huis getekend en mocht ik ook binnen kijken. In mijn herinnering zijn vooral de glazen ramen met afbeeldingen bijgebleven. Mensen die met landarbeid bezig waren stonden er op afgebeeld. Later hoorde ik dat er dieven waren gekomen die midden in de nacht het hele trappenhuis eruit gesloopt hadden . . .het was een prachtige gestoken eiken trappenhuis . . . De barones gaf mij een oude anzichtkaart waarop het huis in oude glorie stond. Daar heb ik toen ook een tekening van gemaakt. Die twee tekeningen heb ik haar gegeven. Heel, heel mooi om te horen dat het huis weer in oude staat hersteld is. Ik wens jullie veel succes met het onderhoud ervan en dat jullie er nog veel jaren in goede gezondheid van mogen genieten. Met vriendelijke groet, Hans Notermanns
Dag hans, Dank je wel voor je mooie bijdrage! Ik zal hem doorsturen naar Yneke en Friso. Hartelijke groet, Léontine
Wat leuk dat er mensen zijn die het voor over hebben om een buitenplaats te redden. Heel gaaf.