Daar stond ik dan… met mijn mond vol tanden in de drooggelegde rivier Turin in Valencia. Ik was een paar dagen op pad met vijf andere ondernemende vrouwen. Een workation. Werk en plezier combineren. Ik stapte er blanco in. Was nog nooit in Valencia geweest en had geen idee wat te verwachten. Gewoon over mij heel laten komen is een prettige strategie als je vertrouwen hebt in een organisator als Lucinda Douglas.

Verrassing

We gingen fietsen en opeens doken ze daar op. De gebouwen van Cintat de les Arts i les Ciències (Stad van kunsten en wetenschap).

Totaal een zestal gebouwen ontworpen door de beroemde architect Santiago Calatrava. Ik was flabbergasted, om maar eens een modern woord te gebruiken.

Ja, ik ben zeker van de oude gebouwen, maar mooie moderne gebouwen kan ik ook zeer waarderen en deze staan zeker in de top 3. Misschien wel op de eerste plaats. Wat een prachtige panden!

Het ontstaan van Ciudad de las Artes y las Ciencias

Dit complex ligt dus in de oude rivierbedding Turin. Deze werd omgeleid en drooggelegd, omdat bij overstromingen er te veel schade aan de stad was (hij ligt midden in de stad). Er kwam een omleiding en in die oude bedding kwam een park. In 1989 kon Calatrava beginnen met een complex van totaal 2km2. Hij deed er 20 jaar over en overschreed ruim vier keer de begroting. De totale kosten waren 1,3 miljard euro. Gezien de architectonische kwaliteit en omvang moet ik zeggen dat ik dat geen heel raar bedrag vindt.

Wat is er te zien?

In deze ‘stad’ is onder andere een digitale 3D bioscoop, een wetenschapsmuseum waar het verboden is dingen NIET aan te raken en het grootste aquarium van Europa. Er leven zo’n 45.000 levende wezens in van totaal 500 soorten.

Op de foto hierboven zie je links het museum en rechts L’Agora, wat Grieks voor ontmoetingsplaats is. Het is niet geopend voor publiek; er worden tentoonstellingen en bijeenkomsten georganiseerd.

Hieronder zie je verschillende foto’s van vooral het museum, Hemisfèric, de bioscoop en wat meer op de achtergrond het opera gebouw. De vorm is gebaseerd op een Romeinse helm. Dat is duidelijk zichtbaar.

Uitzonderingen die de regel bevestigen

Het zijn duidelijk de uitzonderingen die de regel bevestigen. Hoewel dit alles nog niet heel oud is, vind ik dit wel prachtig om te zien. Ik kan hier eindeloos van genieten. Helaas had ik maar 15 minuten toen ik er was. Ik was als een kind in een snoepwinkel en was blij dat ik de camera van van de mede reisgenoot Charmaine Douglas mocht lenen (Zij was ook onze reisleidster en maakt een mooie video van deze reis).

Ik wil hier zeker nog een keer naar toe. Dan op een iets zonnigere dag met mijn eigen camera en lenzen. Kijken wat ik nog meer uit mijn camera kan toveren met deze bijzondere gebouwen. To be continued.. daar ga ik van uit!

Recentelijk kreeg ik de opdracht om de restauratiewerkzaamheden aan de toren van de Oudekerk (67 meter hoogte) in Amsterdam te volgen. Het mooiste van het volgen van een proces is een soort ‘nulmeting’. De eerste foto’s voordat er überhaupt wat gerestaureerd wordt. “Léontine, je bent een LEFWIJF, met recht!” waren zo ongeveer de eerste woorden die ik dacht toen ik klaar was met fotograferen. Hoe ik daar zo bij kwam? Lees dan vooral verder.

LEFWIJF

Afgelopen jaar mocht ik samen met 49 andere vrouwen meeschrijven met het boek LEFWIJF onder leiding van Lucinda Douglas. Ik vond het een hele eer, maar had eigenlijk geen idee waarover ik zou moeten schrijven. Lef… ach ja, zelf vond ik mij nooit zo heel moedig. Ik deed toch gewoon mijn ding? Anderen dachten daar wel eens ander over, maar ik? Ach.. dat kan toch iedereen.. Vond ik. Totdat ik een telefoontje kreeg om vanuit een hoogwerker foto’s te maken van het pand Spaarndam in Amsterdam. Ik zei gelijk ‘ja’ tegen de opdracht, maar onderweg naar Amsterdam dacht ik “waar ben ik aan begonnen”. Steigers beklimmen vond ik nooit zo’n probleem, maar zo’n wiebelende hoogwerker, doodeng als ik heel eerlijk was! Maar goed, ik wilde mij niet laten kennen en dacht: oké Léontine, je kunt dit. Dit doen is lef hebben! Het overwinnen van die angst was voor mij de inspiratie voor mijn verhaal in LEFWIJF. Helemaal toen bleek dat ik het helemaal niet eng vond! Ik genoot van het uitzicht en het prachtige pand op “ooghoogte” te kunnen bekijken en te fotograferen.

Spaarndam Gele blok Michel de Klerk Amsterdam

De volgende uitdaging

Tja en toen kwam dus de klus om de werkzaamheden van de Oudekerktoren te fotograferen. Ik wist dat ik een steiger op moest, maar ik dacht: “appeltje-eitje, been there done that…” Totdat ik door een bouwvakker naar het hoogste punt van de lift was gebracht en bleek dat ik nog een bouwlaag of 10 moest klimmen. En klimmen betekent ladder op, overstappen naar de steiger, omdraaien voor de volgende ladder en zo naar de volgende bouwlaag. Mijn rugzak wil niet altijd soepel door de opening van de ladder op de steiger. Dus dat betekende: meenemen wat ik nodig had en rugzak laten staan. Bang voor jatten was ik dan weer niet. Op deze hoogte kwam geen hond. Die was in ieder geval veilig!

Dus met camera om mijn nek en reserve accu in mijn broekzak klom ik de ladders omhoog, laag voor laag. En hoewel ik steigers meestal niet eng vind, vond ik deze best spannend. Dus met mijn focus op de steigerbuizen en vooral niet op de ruimte daar achter klom ik rustig aan verder. Hoogte kan duizelig maken. Bang voor springen ben ik niet. Wel voor vallen. Daarnaast: op een hoogte als dit beweegt een steiger een beetje. Dat moet ook, anders breekt ie juist af. Dat weet mijn hoofd wel, maar uiteindelijk op 67 meter hoogte voelde dat nog niet helemaal vertrouwd.

Maar goed, het leuke van klimmen is altijd de beloning als je boven bent. En ja. Wat een prachtig uitzicht over Amsterdam! Op de foto bovenin dit verhaal staat de toren die ik zag, niet waar ik op stond, maar kon ik het toch niet laten om een foto te maken. Een unieke kans om oog in oog te staan met de Zuiderkerktoren en de stad van deze hoogte te zien.

Bouwlaag voor bouwlaag fotograferend daalde ik langzaam de toren weer af naar beneden. Dit keer alle bouwlagen, want langs de hele toren zijn er plekken waar er aan gewerkt wordt. En dat moest juist op de foto.

Eenmaal beneden dacht ik: “Léontine, je bent een LEFWIJF!” Toegeven.. dit van mijzelf zeggen vind ik niet altijd makkelijk. “Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg.” zit heel duidelijk in onze cultuur gebakken. Ook ik heb daar ‘last’ van. Je bent al gauw een opschepper. En dat is het laatste wat je wilt zijn. Jezelf kleiner maken dan je bent is dan eerder regel dan ‘normaal’.

Het uitzicht was prachtig. Terug op de grond was ook fijn.

Internationale vrouwendag

Ik schrijf dit verhaal niet zomaar op deze dag. Op de dag van publiceren is het internationale vrouwendag. Een dag waarop ik een shout out wil doen naar alle vrouwen die de neiging hebben om te zeggen: “och, dat valt wel mee, dat kan iedereen toch.. Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg” Jezelf kleiner maken hebben we massaal een handje van. Het is niet nodig dames. Je mag er zijn! Ieder mens heeft zijn of haar waarde. Jij dus ook! En wees daar trots op. Promoveer je zelf tot LEFWIJF of Powervrouw, welke term je er aan geeft maakt niet uit. Maar zet jezelf in het zonnetje!

Om deze dag te vieren heb ik de boeken LEFWIJF en Powervrouwen in beeld de hele week (8 tot 15 maart 2021) in de aanbieding. En als je het boek Powervrouwen in beeld koopt, steun je gelijk een goed doel! Wat wil je nog meer? Je leest er meer over op de website.

Oh ja, en voor diegene die vindt dat internationale vrouwendag een achterhaalt fenomeen is, vooral in Nederland, lees dan vooral dit artikel.